Светлина, подиум и последни твои стъпки.
Пот по челото, а тялото побито е от тръпки.
Трудно продължаваш, но го правиш.
След всичко преживяно успя да се изправиш.
Животът се е променил, предполагам.
Малко е странно, но ми се ще да те познавам.
Защото това е животът, а не небето,
а далеч от перфектно е детето.
Всички виждат красотата, но никой болката.
Тя е вътре на дълбоко скрита от прослойката.
И докато е така невинните ще страдат.
И докато е така първо добрите ще падат.
Един последен стих, за ангелското дете.
Добрите хора си отиват първи, без лице.
Защото важно е не друго а душата.
Мир на праха ти и на всички под земята.
„Усилията ме изгаряха и плашеха душата ми. Струваше си, за привилегията да ходя там, където съм ходила, което беше Адът на Земята. Раят на Земята, отново, във, под, далече между, през това, в това и горе“
Из дневника на ДЖИЯ
DIGHeaD
28 Юли 2008 г.